داستان های تاریخی، خوانندگان را به زمان و مکان دیگری، چه واقعی و چه خیالی، می برند. داستان تاریخی، یک ژانر ادبی است که در آن، داستان در گذشته اتفاق میافتد. رمانهای تاریخی، جزئیات دورههای زمانی گذشته را با دقت هرچه بیشتر برای صحت، شامل هنجارهای اجتماعی، آداب، آداب و رسوم و سنتها به تصویر میکشند. بسیاری از رمانهای این ژانر داستانهای تخیلی را روایت میکنند که شامل شخصیتهای تاریخی یا رویدادهای تاریخی اسطورهای است.
تاریخچه ژانر ادبیات تاریخی
داستانهای تاریخی که ما آن را در ادبیات معاصر غرب میشناسیم، به اوایل قرن نوزدهم بازمیگردد. سر والتر اسکات، آنوره دو بالزاک، جیمز فنیمور کوپر و لئو تولستوی از جمله اولین رماننویسانی بودند که محیط تاریخی را به عنوان موضوع خود برای یک کتاب انتخاب کردند. در اوایل قرن بیستم، این ژانر در ایالات متحده با تمرکز بر داستانهای جنگ، مانند آروندل کنت رابرتز درباره انقلاب آمریکا یا ویلیام فاکنر، درباره جنگ داخلی آمریکا، در حال رشد بود.
در ایران نیز این ژانر ادبی، قدمتی دور و دراز دارد. از گذشته در اشعار و نثرهای به جا مانده، داستانهای اسطورهای و تاریخی به چشم میخورد و به گفته زبانشناسان و مورخین، «تاریخ»، یکی از پرکارترین موضوعاتی است که شاعران و نویسندگان بزرگ ایرانزمین بدان پرداختهاند.