ادبیات کلاسیک چیست؟
کمتر کسی است که کتابخوان باشد و تا به حال کلمه «ادبیات کلاسیک» به گوشش نخورده باشد. ادبیات کلاسیک اصطلاحی است که احتمالا اکثر خوانندگان با آن آشنا هستند. این اصطلاح طیف وسیعی از آثار را در بر میگیرد؛ کتابهای قدیمیای که محبوبیت خود را حفظ کردهاند، تقریباً همیشه جزو کتابهای کلاسیک محسوب میشوند. این بدان معناست که نویسندگان ادبیات کلاسیک یونان و روم باستان نیز در این دسته قرار میگیرند. با این حال، فقط سن و قدمت نیست که یک کتاب را کلاسیک میکند. کتابهایی که کیفیتی جاودانه دارند از این دسته محسوب میشوند. بزرگترین شاهکارهای تاریخ ادبیات جهان، کلاسیک هستند. آثار نویسندگان بزرگی چون (داستایفسکی، تولستوی، تورگنیف، جک لندن، ویکتورهوگو، چارلز دیکنز، گابریل گارسیا مارکز، امیل زولا، گوستاو فلوبر، هرمان هسه، آلبرکامو، میگل د سروانتس، امیلی برونته، نیکلای گوگول، جان اشتاین بک، مارگارت میچل، جورج اورول، اسکات فیتز جرالد، شارلوت برونته، آلدوس هاکسلی، ارنست همینگوی، جین آستین، مارک تواین، و ...) از این دسته محسوب میشوند.
فقط آثار مشهور ادبیات، کلاسیک محسوب میشوند؟
در حالی که بیشتر مردم وقتی به کلاسیکها اشاره میکنند، داستانهای ادبی مشهور را مدنظر دارند، اما هر ژانر و دستهبندی ادبیات، کلاسیکهای خاص خودش را دارد. برای مثال، خواننده معمولی ممکن است رمان «درخشش» استیون کینگ، داستان یک هتل جنزده را یک رمان کلاسیک نداند، اما کسانی که ژانر وحشت را مطالعه میکنند، این رمان را رمان کلاسیک، فاخر و قدیمیِ این ژانر میدانند. بهطور کلی در تمامی ژانرها یا جنبشهای ادبی، کتابهایی که کلاسیک در نظر گرفته میشوند، کتابهایی هستند که به خوبی نوشته شدهاند و یا اهمیت فرهنگی-تاریخی دارند. کتابی که شاید بهترین نگارش را نداشته باشد اما اولین کتاب در یک ژانر باشد و کاری پیشگامانه انجام داده باشد نیز یک کتاب کلاسیک محسوب میشود و لزوما کلاسیکها، بهترینها نیستند.