کتاب دین در دام درام - (مجموعه نقدهای تلویزیونی و سینمایی) نشر دفتر نشر معارف

کتاب «دین در دام درام» در سه فصل تدوین شده است: «تلویزیون و مسأله دینداری»، «سینما و مسأله جشنواره زدگی» و «ماهواره و تئاتر و نقدی بر عملکرد نهادهای فرهنگی کشور».
یادداشت های نویسنده به صورت موضوعی در یک از فصل ها آمده است. در فصل اول، یادداشت هایی درباره برنامه های مذهبی تلویزیون، برنامه های مذهبی ماه مبارک رمضان، نقد سیاست های جذب مخاطب صدا و سیما، برنامه راز نادر طالب زاده و... آمده است. در بخش دوم، یادداشتهای نویسنده درباره فیلم های دوره های اخیر جشنواره های فیلم فجر، برخی مستندهای جشنواره عمار، فیلمهایی چون «به نام پدر»، «چ»، «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو»، «خانه پدری»، «قصه ها»، «عصبانی نیستم» و... می آید و در انتها هم مقالات انتقادی نویسنده درباره ماهواره، تئاتر و عملکرد نهادهای فرهنگی و هنری کشور ارائه می شود.
در بخشی از مقدمه نویسنده که با زبان طنز نوشته شده، می خوانیم: «نقد و نقّادی در دنیای امروز فقط محدود به دکانهای زرگری و طلافروشی و فوق آخر شعر و ادبیات فارسی نیست. در دنیای معاصر از جای خودت جُنب بخوری نقد میشوی نخوری نقد می شوی! بچّه به دنیا می آید مردم می گویند قدم نو نقیده مبارک! و پدر کسی مرحوم می شود می گویند فلانی چشم از انتقاد فروبست و... نقد مثبت به قبرش ببارد و... نقد منفی آخرتان باشد و... ما را هم در غم خود انتقادپذیر بدانید و... به همین مناسبت مجلسی برای جدایی سره از ناسره بر مزار آن مرحوم برگزار خواهد شد و... یعنی خلاصه نقد و تفکر انتقادی دنیا را برداشته...»
وی در ادامه می نویسد: «خیلی دوست داشتم در مورد سینمای ایران با رویکرد انتقادی برخورد می کردم و می کردیم، اما برخی از این فیلم ها رسماً نمونه ... است و نمیدانم به چه چیز قسم بخوریم که حضرات باور کنند! این فیلمنامه مریض است، کارگردان مریض است، تهیّه کننده مریض است و... الی آخر. یارو رسماً مشکل روانی دارد؛ عقده های جنسی و اروتیک و اروتیسم دارد؛ سادیسم دارد. مغز این آدم درست کار نمی کند، وگرنه این همه تبلیغ پوچ انگاری در سینمای مثلاً هنری ما، برای چیست؟ این همه عقده جنسی و تصاویر وقیح و دیالوگ های وقیح تر برای چیست؟ یک آدم سالم چرا باید علیه فرهنگ و منافع ملّی و نظام حکومت و هست و نیستش فیلم بسازد؟! چه کسی گفته؟ اجتماعی سینمای ما فقط باید به مشکلات جنسی جوانان بپردازد و عشقولانه بازیهای مضحک و سخیف؟! چه کسی گفته مخاطب سینمای ایران از فیلمنامه های؟ قصه خوشش میآ ید؟ چه کسی گفته ما به به قهرمانسازی نیاز نداریم؟! آقا... جومونگ بالای صد قسمت سریال بودا و از اوّل تا آخرش آن مردک آهنگر هر بار جناب جومونگ را دید گفت سرورم... سرورم... و ادای گریه را درآورد! همین سریال مسخره، کلّی مخاطب داشت! نداشت؟!
خب، مگر سینمای ایران مخاطب نمی خواهد؟ مگر اقتصاد و آتیه نمی خواهد؟ مگر این همه نیروی درجه یک، از هنرپیشه گرفته، تا فیلم بردار و تدوینگر و صدابردار و نورپرداز و... کار و زندگی و بیمه نمی خواهند؟! مگر سینماداران ما گناه کرده اند که تمام هست و نیستشان را در سالنسازی سرمایه گذاری کرده اند؟! خیلی از این ها، با توجه به موقعیت مکانیشان، اگر آب هویج می فروختند وضعشان بهتر بود. اگر همان دستشویی های خود را اجاره میدادند کلّی درآمد داشتند. این چه سینمایی ست که از نظر صنعتی و اقتصادی دماغ خودش را نمیتواند بالا بکشد؟ با این سینما می خواهیم به جنگ هالیوود و بالیوود برویم؟ در جنگ های فرهنگی دشمن به صغیر و کبیر ما رحم نمیکند...»
نویسنده در بخش دیگری از این مقدمه یک ویژگی مهم این کتاب را مروری بر تاریخ سینمای ایران در یک دهه اخیر خصوصاً جشنوارة فیلم فجر عنوان می کند.
نعمت الله سعیدی، نویسنده، پژوهشگر، شاعر و طنزپرداز، متولد 1345 در اسدآباد همدان است که تاکنون نزدیک به صدها مقاله و یادداشت در حوزه های ادبی، هنری، طنز دینی، فلسفه، مبانی نظری هنر و معماری اسلامی در روزنامه های مختلف منتشر کرده است که در بیست و سومین عصرانه ادبی خبرگزاری فارس (تاریخ 23 دی 1393) از فعالیتهای فرهنگی و هنری وی تجلیل به عمل آمد.