کتاب خانواده و خانواده درمانی نشر امیر کبیر

خانواده درمانی ساختی از همان ابتدا بر پایه تجربیات سالوادور مینوچین و همکارانش در مدرسه ویلت ویک که مکانی در نیویورک بود که به پسران کلیمی مرکز شهر متعلق به خانواده های سطح پایین خدمات ارایه می کرد، استوار بود.درمان بنا به ضرورت به وجود آمده بود. عدم موفقیت رویکردهای بلند مدت، مثبت تاریخچه محور کار با خانواده های این پسران به اثبات رسیده بودند. طبیعت فعال و غالبا پرخاشجوی اعضای خانواده و تمایلاتشان برای سرزنش دیگران و عکس العمل فوری بدان معنی بود که درمانگران باید قدرتمند و سریع باشند. مینوچین به زودی پی برد که برای موثر بودن به ملاحظات چشمگیر و فعال نیاز دارد.

استفاده از خانواده درمانی ساختی به خاطر نوع برداشتش عمومیت یافت. این رویکرد در کلینیک راهنمایی کودکان فیلادلفیا در دهه 1960 و 1970 صیقل یافت. امروزه موسسه فیلادلفیا در حال تبدیل شدن به یک مرکز بزرگ برای این رویکرد است و این در حالی است که تعداد زیادی از متخصصان آن در زمینه بهداشت روانی فعالیت می کنند.

نظر اصلی خانواده درمانی ساختی این است که نشانه های نظری فرد هنگامی که در بافت الگوهای خانواده ارزیابی شوند بهتر قابل درک هستند. قبل از اینکه بتوان از نشانه های مرضی خلاص شد، می باید در سازمان و ساخت خانواده تغییر صورت بگیرد. این عقیده درباره تاثیر ساخت و تغییر خانواده بر زندگی افراد همچنین تاثیر خودش را در کار بسیاری از خانواده درمانگران معاصر حتی کسانی که بیرون از جهت گیری خانواده درمانی ساختی هستند، حفظ کرده است.

مینوچین ، مونتالوو، فیشمن، روزمن، آپونت، استانتون و تود از نظریه پردازان عمده این رویکرد هستند.در این رویکرد اعتقاد بر این است که کارکرد خانواده متضمن ساخت خانواده، زیر منظومه ها و مرزها است. قواعد آشکار و پنهان، سلسله مراتب ها و برون سازی بین فردی باید درک شود و در صورت لزوم برای حفظ انعطاف پذیری خانواده و تطبیق با موقعیت های جدید تغییر داده شود.درمانگران نقشه خانواده را به طور ذهنی ترسیم می کنند و فعالانه در جلسات مشاوره کار می کنند. آنها از طریق فعال سازی مراوده های خانوادگی و تسلسل های خودجوش به خانواده ها آموزش می دهند. درمانگران شبیه کارگردان تئاتر هستند.

خانواده به صورت یک سیستم یا زیر منظومه های خانواده درمان می شوند. با وجود این نیاز، نیازهای فردی نادیده گرفته می شوند.
یکی از اهداف درمان این رویکرد بیرون کشیدن رفتار مشکل ساز و آشکار کردن آن است به نحوی که درمانگران بتوانند آنها را مشاهده کنند و به تغییر آنها کمک کنند.هدف دیگر درمانگر ایجاد تغییرات ساختی در درون خانواده هاست از قبیل تغییر در الگوهای سازمانی، سلسله مراتب ها و تسلسل ها.
الحاق، بازسازی، کار روی تعاملات (ایفای نقش، رفتارهای خودجوش)، تشدید پیام ها، نامتعادل سازی، باز تعبیر، ایجاد شایستگی، و مرزسازی فنون مورد استفاده در این رویکرد هستند.

رویکرد ساخت نگر نخست برای خانواده های سطح اقتصادی- اجتماعی پایین تدوین شده بود و بسیار عملگرا و یکی از اولین رویکردهای انحصاری است که در جلب توجه روانپزشکی به خانواده درمانی به عنوان یک رویکرد به درمان موثر بود. تاثیر درمان با استفاده از این روش در کار با خانواده های معتادین، افرادی که از اختلالات خوردن رنج می برند و افراد خودکشی گرا به اثبات رسیده است. درمان به خوبی قابل تحقیق، سیستمی، متمرکز بر مشکل حاضر و مختصر (معمولا کمتر از 6 ماه) است. درمانگران و خانواده ها در طول جلسات فعال هستند. گاهی اوقات در بین جلسات تکالیفی داده می شود.