حاج قاسمی که من می شناسم (روایت رفاقت چهل ساله)

افلاطون به عشق و دوستی توجه خاص نشان داده است و معتقد است: عشق واقعی تنها عشقی است که از مجاز بگذرد و به زیبایی حقیقی که تنها در جان مثل قابل دستیابی است بپردازد. هر عشقی غیر از این، از عشق حقیقی به دور است و برای تبدیل شدن به عشق حقیقی مسیری را طی  می کند.

با همین نگاه کتاب "حاج قاسمی که من می‌شناسم" را که ورق می‌زنیم در می یابیم، این کتاب، خاطرات علی شیرازی و یادآوری و بازنمایی حاج قاسم نیست بل قدمی فراتر باید گذاشت و نگاه عاشقانه‌ی حاج قاسم به زندگی را می توان دید.

کتاب سراسر عشق است و لطف. شما را می برد به عاشقانه های سلیمانی در مکتب شهدا و شب‌های عملیات و از آنجا شما را می کشاند به عشقی که حاجی به پدر و مادر و روستا و زادگاه و هم ولایتی هایش دارد و از سر لطف و وظیفه کنارشان مانده است.

این عشق جایی سرریز می کند که می خوانیم حاج قاسم تحت هر شرایطی خانواده شهدا را فراموش نمی کند و به قدر احوال‌پرسی جویای حال بچه های شهدا هست و گوش شنوا دارد برای درد و دل‌هایشان. در میانه‌ی کتاب، مخاطب عاشق مرام و معرفت حاجی شده و می‌آموزد از جایگاه و مقامش برای کسی ولو عزیزان و فرزندانش بهره نمی برده است.

در سطر سطر کتاب که غرق می‌شوید راز ماندگاری و جاودانگی سلیمانی را می‌فهمید و برایتان اثبات می شود که چرا همه به این مرد ارادت دارند و عشق! دلتان می خواهد زیر سطرهایی که حاجی بندگی کرده و عشق مرزیده به پروردگارش و وصیت‌نامه نوشته خط بکشی و کتاب را ببری کنار نوجوان‌ها و جوان‌ها و نشانشان بدهی عشقبازی‌هایش را و ببالی به داشتن ایران و سربازی اینچنینی.

 کتاب "حاج قاسمی که من می شناسم" را می توان بارها خواند. کتاب، با خبر شهادت حاج قاسم شروع می شود و هر گام که در زندگی سلیمانی بر می دارد با شخصیت خودساخته و روح والایش بیشتر آشنا می شویم. امیدوارم نوشتن کتابهایی از این دست به نسل جوان و پویا کمک کند تا قهرمانان زمانه ی خود را بشناسند و از آنها الگو برداری کنند.

به قلم "معصومه خوانساری"