کتاب آرتیست - (داستان فارسی) نشر کتاب نیستان

«آرتیست» جدیدترین اثر سعید تشکری نویسنده مشهدی است که انتشارات نیستان این روزها آن را منتشر کرده است. تشکری نویسنده متعهدی است که در سال های اخیر ساحت جدیدی پیش روی ادبیات دینی گشوده است. او در زمانه ای که نویسندگان شاخص بسیاری دست از قلم شسته اند، هنوز امیدوار است و نگذاشته چراغ ادبیات داستانی متعهد خاموش شود. او در رمان هایش در سال های اخیر به موضوعاتی توجه داشته است که کمتر نویسنده ای در این روزهای جامعه ایرانی یارای تفکر درباره آن ها را دارد.

تشکری که در سال های اخیر بیشتر بر رمان تاریخی دینی متمرکز شده بود و آخرین رمان دینی خود «سیمیا» را نیز همین چندی پیش منتشر کرد، در «آرتیست» رویکرد دیگری را برگزیده است؛ اگرچه نمی توان منکر این شد که رگه های معنویت و دین در «آرتیست» وجود ندارد. او در این اثر "انسان بما هو انسان" را دستمایه خلق داستان قرار داده است.

در رمان «آرتیست» قهرمان داستان یک نویسنده است، در شبی دل انگیز، با مزه مزه کردن چکی که بابت کاری که به او سفارش داده اند گرفته است، پیاده روی شبانه می کند. ناگهان چندین آدم در لباس عروسکی چند حیوان ظاهر می شوند و این نویسنده را می دزدند و سوار وانت می کنند و با خود به یک لمکده می برند، آنجا هویت واقعی عروسک ها هویدا می شود و از نویسنده می خواهند کاری انسانی انجام دهد و در مقابل آن سفارش، درباره آن ها بنویسد که بچه هایی کر و لال هستند و توسط شخصی استثمار می شوند.

تشکری درباره این اثر می گوید: در حقیقت در طول این اثر بعد از یک سرقت، به یک هویت جدید می رسیم، نویسنده ای که آرزویش خرید خانه و دفتر کار در همسایگی امام رضا (ع) است تا هر روز صبح پنجره اتاقش را باز کند و بارگاه اما رضا (ع) را ببیند. این بیس داستان است. اما برای همسایه امام رضا (ع) شدن باید علیه شرایط بد زیستی و علیه کسانی که در طبقات فرادست جامعه از فرودستان و فقیران بهره کشی می کنند و بنویسد، اما این کوشش را نمی کند و اکنون آرتیستِ این نوع زندگی مفهومی می شود.

ما در رمان «آرتیست» با یک نقد اجتماعی روبرو هستیم، جامعه ای که افراد جامعه به خودشان اجازه می دهند، هر کدام از دیگری بدون در نظر گرفتن موازین اخلاقی و دینی، بهره کشی کنند و این جامعه ما را از آرمان هایمان دور می کند، آرمان هایی که معتقد است باید به یتیم ها رسیدگی کنیم، باید به مردم فرودست رسیدگی کنیم. چنین جامعه ای ما را از این آرمان ها دور می کند و باعث می شود بیشتر در حق آن ها اجحاف کنیم.»