کتاب فقط روزهایی که می نویسم - جستار روایی 01 (پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن) نشر اطراف

در مراسم اهدای جایزه ی پن در توصیفش گفتند «آرتور کریستال آشوبگری دوست داشتنی و فتنه گری خودی است.»
به نظر می آید کریستال، در قواعد ثابت مقاله نویسی آشوب به پا کرده و «جستار روایی» را چند قدم جلوتر برده است.
جستار روایی، نقلِ مضمون است؛ نویسنده اطلاعات و تحلیلِ صرف نمی دهد، روایت خود را از تجربه و لمسِ مضمون در اختیار خواننده می گذارد. کریستال ذهنی زیرک، دقیق و عاری از پیش داوری دارد و این ویژگی ها از او مقاله نویسی ساخته که چه با او موافق باشیم چه نباشیم، نوشته هایش حال مان را خوب می کند.
مشاهده گریِ دقیق و سرزندگیِ نوشته هایش به جستار و قالب های عرضه ی فکر حیاتی نو بخشیده است.

کتاب «فقط روزهایی که می نویسم»، پنج جستار از آرتور کریستال است درباره نوشتن. کریستال با لحن بازیگوشانه اش، گوشه های ناپیدای نویسندگی را وامی کاود و شخصیت نویسندگان را نیز شخم می زند. فقر یکی از درونمایه های اصلی جستار اول کریستال در این کتاب است.