معرفی کتاب معبد زیر زمینی

الیاس با مهم‌‍ترین تصمیم زندگی‌اش مواجه بود. رفتن به جبهه با مرد رزمنده‌ای که آمده بود دنبال یزد تا تعدادی از مقنی‌ کارها را با خود ببرد برای یک عملیات. الیاس از دنیا چه می‌خواست جز اینکه مادر و دایی‌اش نشان دهد آن پسر بچه بی‌دست و پایی که خیال می‌کنند نیست؟ بعد از فوت پدرش، شده بود شاگرد دایی مقنی کارش. دلش آرزوهای بزرگ داشت. حتی عاشق شده بود. اما با این نظری که به او داشتند؛ کار عشق شدنی نبود. الیاس با ساک لباس و کلنش پشت سر حاج غلامحسین رعیت راهی شد. الیاس خبر نداشت ولی قرار بود کار او و دیگر مقنی کارها بشود برگ برنده عملیات فتح المبین.

معبدی به سوی دل

کتاب «معبد زیر زمینی» در ظاهر قصه آدم‌های قهرمان و خاکی است که بی‌صدا و فارغ از هرگونه ادعا، مشغول حفاری زمین برای یک عملیات و دفاع از کشور خود هستند. اما آنچه در داستان رقم می‌خورد، قدم قدم به عمق روح و جان آدمی نزدیک می‌شود. «معبد زیر زمینی» به بهانه داستانی که دنبال می‌کند، به سوی سرچشمه وجود انسان‌هایی می‌رود که هنوز هم یادشان دل‌ها را متحول می‌کند.
کتاب «معبد زیر زمینی» با شیوه‌ای جدید و خلاقانه سراغ یک اتفاق بزرگ در دل روزهای جنگ تحمیلی هشت ساله رفته. اتفاقی که به دست مقنی کارهای زحمت کش رقم خورد و حالا که سال‌ها از جنگ گذشته، کمتر کسی قصه آن را می‌داند. 

فرصتی برای آشنایی

کتاب «معبد زیر زمینی» رمانی آمیخته‌ از مستندات تاریخی و تخیل نویسنده است که به قلم معصومه میرابوطالبی نوشته شده و با 163 صفحه در انتشارات جمکران به چاپ رسیده است. «معبد زیر زمینی» تا به الان 64 بار تجدید چاپ شده است.  
شهید حاج غلامحسین رعیت، شخصیت مهم این اتفاق تاریخی است که کتاب «معبد زیر زمینی» به معرفی او و تلاش‌هایش برای آن عملیات مهم و سرنوشت‌ساز پرداخته.

تقریظ رهبری بر کتاب معبد زیرزمینی

کتاب «معبد زیر زمینی» علاوه بر جلب توجه مخاطبان، موفق شد از سوی رهبر معظم انقلاب تقریظ بگیرد. در متن این تقریظ آمده است: «موضوع این رمان تازه و مبتکرانه است، نگارش آن هم شیرین و جذاب است. پرداختن به بخش‌های حاشیه‌ای ولی مهم و تاثیرگذار دفاع مقدس کار لازمی است که نویسنده‌ این رمان شیوا از عهده‌ی آن برآمده است.»

قسمتی از کتاب معبد زیر زمینی

«نشستم کنار خاک پدر و پاهایم را ولو کردم. مسخره است که با یک سنگ حرف بزنم، اما کلمات خودشان آمدند. 
– اگه بتونم با حاجی غلامحسین برم، اون موقع شاید دایی دست از سرم برداره. شاید صدیقه بفهمه منم آدمم . بابا ببین ... و جای سوختگی را به سنگ نشان دادم.»

به قلم «رقیه پورحنیفه»